Jak zdobyć dolary w Argentynie

450 km na północ od Buenos Aires znajduje się przejście graniczne między Concordią w Argentynie a Salto w Urugwaju. Droga na drugą stronę rzeki Rio Uruguay wiedzie przez zaporę wodną, która tworzy rozległe jezioro. Stało się ono celem turystyki krajowej z uwagi na duży kompleks kąpielowy, termy i liczne kempingi. Na jednym z nich rozbiliśmy się pod pretekstem kąpieli. O godzinie 11:00 Paweł uchylił okno w naszym Loganie, by podać strażnikowi swój paszport. Nie był pewien, czy uda się wjechać bez problemu do Urugwaju, bo auto nie miało zagranicznego ubezpieczenia. Z wjazdem nie było problemu. Ale nadal nie był pewien, czy wróci…

GPS doprowadził go precyzyjnie pod bankomat. Pierwsza karta nie była rozpoznana. Ale dwie kolejne już tak. ATM poprosił o wybór waluty – USD czy pesos. Wszystkie transakcje powyżej 300 USD były odrzucane, więc po 7 transakcjach i 7 naliczonych prowizjach stał się posiadaczem 2 tys. dolarów amerykańskich. Sukces był częściowy. Do Argentyny nie można wwozić dużej ilości gotówki, kontrola na granicy była wciąż możliwa. Strażnik zerknął na białego turystę i machnął ręką. Droga wolna!

Kiedy po dość długiej nieobecności, pojawił się na kąpielisku Camping des Palmeras, cieszyliśmy się jak dzieci. Od razu poszliśmy wydać resztkę zaskórniaków na grillowaną wołowinę w barze. Dopiero pod wieczór zaczęliśmy się martwic o drugą część planu – czyli wymianę dolarów (USD) na pesos ($).

W sobotni poranek przyszedł czas na odegranie mojej roli. Wyruszyłam do Corrientes, zapewniona przez właścicieli baru, że w centrum powinnam znaleźć jeden nieoficjalny kantor. Miałam czas do południa, potem zaczynała się siesta oraz weekend. GPS oczywiście zwariował i centrum wyznaczył na jakiejś pobocznej utwardzonej drodze. Zatrzymałam się przy stacji naprawy pojazdów, i próbowałam na migi dowiedzieć się, gdzie szukać ‘El cambio’ (kantora). Dwoje przechodniów wyraźnie sugerowało, że takiego tu nie ma, albo że w sobotę jest zamknięty. Mój duch walki trochę osłabł. Ale zaszłam jeszcze do recepcji pobliskiego hotelu. W końcu hotele też prowadzą nieoficjalną wymianę gotówki. Obsługa na szczęście miała mapę miasteczka, gdzie precyzyjnie oznaczyliśmy punkt, w którym powinnam znaleźć Casa del Julio. Dom Hulia to kiosk z papierosami, który byłby nie do zauważenia, gdyby nie spora kolejka przed wejściem. W środku znajdowały się solidne kraty, za którymi obsługiwał liczbych zainteresowanych właściciel kantoru. Od każdego dyskretnie pobierał zwój banknotów, ustalał na kalkulatorze kurs wymiany, i wychodził na zaplecze po dewizy. Kiedy przyszła moja kolej, do klientów za mną musiał wyjść drugi ekspedient. 2 tys. dolarów to 26 tysięcy pesos, poważna transakcja wymagająca skupienia w liczeniu wszystkich banknotów o najwyższym nominale 100 pesos.

Nie było mnie w sumie może 3 godziny, wszystko przez błądzenie po mieście, ale kiedy zajechałam powrotem na kemping, Paweł już dreptał w miejscu z nerwów. Mogli mnie przecież napaść po wyjściu z domu Hulia, albo policja mogła czekać za rogiem, żeby mnie złapać na gorącym uczynku. Teraz możemy już spokojnie realizować nasz plan podróży, chociaż jakieś niespodzianki pewnie jeszcze nas zaskoczą.